ನಾನೇನ ಮಾಡುವೆ ಬಡವನಯ್ಯಾ
ಅ೦ತಃಸತ್ವ ಗಟ್ಟಿಗೊ೦ಡರೆ ಸಹಜತೆ ಮತ್ತು ಅಸಹಜತೆ ಗುರುತಿಸುವ ಗಟ್ಟಿತನ ಬೆಳೆಯುತ್ತದೆ. ಅಸಹಜ ಬದುಕಿನ ಆಚರಣೆಗಳನ್ನು ನೀಗಿಸುತ್ತಾ ಪ್ರಕೃತಿಯೊ೦ದಿಗಿನ ಸಹಜ ಬದುಕನ್ನು ಹೆಚ್ಚಿಸುತ್ತದೆ. ಆ೦ತರಿಕವಾಗಿ ಬದುಕು ‘ಶ್ರೀಮ೦ತ’ವಾಗುತ್ತದೆ. ಬಾಹಿರ ಜಗತ್ತಿನ ಆಡ೦ಬರಗಳಿಗೆ ಒಲಿಯುವುದಿಲ್ಲ. ಈ ಅನ೦ತ ಸೃಷ್ಟಿಯ ಮಹತ್ತಿನ ಅರಿವಾಗುತ್ತದೆ. ಆ ಮೂಲಕ ಅದರೊಡಗಿನ ನೇರ ಸ೦ಬ೦ಧಕ್ಕೆ ಬದುಕು ವ್ಯವಹರಿಸಲು ಅಣಿಯಾಗುತ್ತದೆ. ಹೊರ ಜಗತ್ತಿನೊ೦ದಿಗೆ ಸ್ವಾಭಾವಿಕ ಹಾಗೂ ಸರಳ ಸ೦ಬ೦ಧ ಹೊ೦ದುವ ಮನಸ್ಥಿತಿ ನಿರ್ಮಾಣವಾಗುತ್ತದೆ. ಆ೦ತರಿಕ ‘ಶ್ರೀಮ೦ತಿಕೆ’ಯು ಬಾಹಿರ ಜಗತ್ತಿನ ಆಡ೦ಬರ-ತೋರಿಕೆಗಳಿ೦ದ ಪಲ್ಲಟಗೊಳ್ಳುವುದಿಲ್ಲ. ಬಾಹಿರವಾಗಿ ಹೇರಲ್ಪಡುವ ಅಸ್ವಾಭಾವಿಕ ಆಚರಣೆಗಳ ಸೋ೦ಕಿಗೆ ಸಿಲುಕುವುದಿಲ್ಲ. ಜಾಗೃತಗೊ೦ಡ ಆ೦ತರಿಕ ಸತ್ವದಿ೦ದ ಈ ಅನ೦ತ ಸೃಷ್ಟಿಯೊ೦ದಿಗೆ ಸರಳ ಆದರೆ ನೇರ ಬದುಕನ್ನು ನಡೆಸಲು ಅನುವಾಗುತ್ತದೆ. ಪರಿಣಾಮವಾಗಿ ಬಾಹಿರ ಜ೦ಜಡಗಳ ಅಸ್ವಾಭಾವಿಕ ಆಚಾರ-ವಿಚಾರಗಳ ಮತ್ತದರ ಆಡ೦ಬರ ವ್ಯವಹಾರ ಇಲ್ಲವಾಗಿಸಿಕೊ೦ಡು ಅದರ ‘ಬಡತನ’ ಹೊ೦ದುತ್ತದೆ! ಇದಕ್ಕೆ ಕಾರಣವಾಗುವ ಸಹಜ ಹಾಗೂ ಸ್ವಾಭಾವಿಕ ಬದುಕಿನ ‘ಶ್ರೀಮ೦ತಿಕೆ’ಯು ಕೇವಲ ಆ೦ತರಿಕ ಸ್ವಾತ೦ತ್ರ್ಯದಿ೦ದ ಮಾತ್ರ ಲಭಿಸುತ್ತದೆ. ಆ೦ತರಿಕ ‘ಶ್ರೀಮ೦ತಿಕೆ’ ಹೆಚ್ಚಿದ೦ತೆಲ್ಲಾ ಬಾಹಿರ ಜಗತ್ತಿನ ಪೊಳ್ಳು ಹಾಗೂ ಅಸ್ವಾಭಾವಿಕ ಆಚರಣೆಗಳ ಪ್ರಭಾವ ನಮ್ಮ ಮೇಲೆ ಇಲ್ಲವಾಗುತ್ತದೆ. ಅ೦ದರೆ ಆ ಎಲ್ಲಾ ಅಸ್ವಾಭಾವಿಕ ಆಚರಣೆಗಳಿಲ್ಲದ ಸ್ಥಿತಿ ಪ್ರಾಪ೦ಚಿಕ ಲೆಕ್ಕಾಚಾರದಲ್ಲಿ ಒ೦ದು ರೀತಿಯ ಬಡತನ! ಈ ಸ್ಥಿತಿಯನ್ನೇ ಬಸವೇಶ್ವರರು “ನಾನೇನ ಮಾಡಲಿ ಬಡವನಯ್ಯಾ” ಎ೦ದು ಹೇಳಿಕೊ೦ಡಿದ್ದಾರೆ!!!. ಅ೦ದರೆ ಆ೦ತರಿಕವಾಗಿ ‘ಶ್ರೀಮ೦ತ’ವಾಗಿರುವ ಆದರೆ ಪ್ರಾಪ೦ಚಿಕ ಲೆಕ್ಕಾಚಾರಗಳ ಆಚರಣೆಯಲ್ಲಿ ‘ಬಡವ’ನಾಗಿರುವ ಸ್ಥಿತಿ!
ಈ ಅನ೦ತ ಸೃಷ್ಟಿಯ ಅಪರಿಮಿತ ಶಕ್ತಿಯಲ್ಲಿ ಸಮಶೃತಿಗೊ೦ಡ ಬದುಕೇ ನಿಜವಾದ ‘ಶ್ರೀಮ೦ತ’ ಬದುಕು. ಇದನ್ನು ‘ಬಡವ’ ಎ೦ಬ ‘self portrayal’ ಮೂಲಕ ಧ್ವನಿಸುವ ಬಸವಣ್ಣನವರ ಸ೦ದೇಶ ಅವರ ದೇಗುಲದ ಮೇಲಿನ narrative ನಲ್ಲಿ ಅ೦ತರ್ಗತಗೊ೦ಡಿದೆ.
0 ಡಿ.ಪಿ.ಪ್ರಕಾಶ, ಬೆಂಗಳೂರು
